Om de totstandkoming van mijn interview met Dr. Sucharit Bhakdi te duiden kan ik niet anders dan beginnen met een stukje uit mijn persoonlijke leven.
Anderhalf jaar geleden, een week voor de allereerste opnames van mijn geesteskind Tegenwind, kwam er een einde aan mijn relatie van 24 jaar. Dat was niet mijn beslissing. Maar het was wel een feit. En ik moest alleen verder. Gelukkig kon ik hier op de Finca blijven en kreeg ik ook de kans om ons bedrijf, een half levenswerk, op eigen houtje verder te zetten. Alain gekscheerde wel eens dat hij de ´minst commerciële vrouw uit Nederland had gehaald´, en dat klopt wel een beetje. Maar ik had niet echt een keuze, het was de enige mogelijkheid om hier in mijn kleine veilige plek te kunnen blijven. De afdeling verre reizen van mijn bedrijf was tijdens de crisis een stille dood gestorven, maar de olijfolieproductie draaide door en de casita die ik verhuur is ook een succes. Ik kreeg het afgelopen jaar voornamelijk gelijkgezinden over de vloer. Veel wakkere mensen en spiritueel ingestelde mensen, maar vooral mensen die hun buik vol hadden van heel het ´corona-gedoe´.
Eind februari van dit jaar kreeg ik gasten uit het hoge noorden van Duitsland. Regina, een Duitse, en haar Nederlandse man, Paul, een professor in aero- en astronautische navigatietechnologie. Een bijzondere man, type verstrooide professor. Ik weet nog hoe we moesten lachen om het feit dat hij ondanks mijn gps-info de Finca niet goed had kunnen vinden (nu, te zijner verdediging, dat is ook niet zo gemakkelijk). Regina bleek een hooggevoelige en zeer intelligente, belezen en bereisde vrouw. Het klikte meteen. Ze verbleven een week in mijn casita, en hoewel we elkaar in die periode niet veel zagen - ik laat mijn gasten uiteraard gerust tijdens hun vakantie - waren de gesprekken die we hadden bij een koffie of een wijntje meteen zeer diepgaand en persoonlijk. Ze leerden mij kennen, mijn persoonlijke verhaal, dat van Tegenwind, en ik leerde meer over dit bijzondere koppel. Ze vertelden me in die dagen tussen neus en lippen door dat ze vrienden waren van de beste vrienden van Dr. Sucharit Bhakdi en zijn vrouw Karina Reiss.
Een paar weken nadat zij weer terug thuis waren kreeg ik een bericht van Regina. Paul en zij hadden er goed over nagedacht en waren tot het besluit gekomen dat ze hun duit in het zakje wilden doen om het coronadebat open te trekken. Letterlijk. Ze wilden een aflevering van Tegenwind sponsoren met in de hoofdrol Sucharit Bhakdi. Toen ik vertelde dat ik inmiddels niet langer deel uitmaakte van de Stichting Headwind zei ze dat ik dan maar alleen naar Kiel moest komen. Ik, alleen? Ik antwoordde dat ik eigenlijk geen idee had hoe dat dan moest. Ik had immers geen camerateam tot mijn beschikking. En ik ben een tech-dummy. ´Maar je hebt wel een eigen stijl en je weet het beste uit een interviewee te halen,´antwoordde Regina beslist. Een paar dagen later bracht ze me in contact met cameraman Robert Cibis, in Duitsland bekend van de kritische documentaires van Oval Media. Een paar maanden en vele voorbereidende telefoongesprekken en research later zat ik op het vliegtuig naar Berlijn. Zijn collega haalde me af en bracht me naar de kantoren van Oval Media die zich precies naast die van de Corona Commissie van Reiner Füllmich bevinden, waar we alle technische materiaal in de auto laadden. Samen met Robert zoefde ik later die dag over de Deutsche Autobahn richting het hoge noorden.
Daar in een klein dorpje, vlak aan de Baltische Zee en op een boogscheut van Denemarken, woont Dr. Sucharit Bhakdi. De hoogleraar emeritus die zich vanuit zijn positie als medisch microbioloog al vanaf het begin van de crisis uitsprak tegen de coronamaatregelen en daarna tegen de covid-injecties woont er samen met zijn vrouw en collega-wetenschapper Karina en hun zoontje, in een bescheiden huis met zicht op een meer. Het interview vond plaats op het domein van Regina en Paul die een retreatcentrum uitbaten. Omwille van het risico op represailles wilden ze liever niet met hun achternaam vernoemd worden, en ook hun retreatcentrum blijft in het interview anoniem. Het is tekenend voor de sfeer in Duitsland, waar de gemoederen hoog oplopen in het coronadebat (of juist door het gebrek aan debat). Ik kreeg er alleszins een beklemmend gevoel. De maatschappij is in twee delen uiteengevallen: gevaccineerden tegen ongevaccineerden, overheidsvolgers tegen overheidscritici. Veel van die laatsten wordt het leven zuur gemaakt. Soms door rabiate overheids ´believers´die er niet voor terugschrikken om huizen van ´dissidenten´ te bekladden. Vaak door die overheid zelf. Op de dag dat ik in Duitsland aankwam was Michael Ballweg, de stichter en organisator van de grootste buitenparlementaire oppositiegroep Querdenken juist opgepakt wegens ´opruiing´. Het deed veel denken aan de arrestatie van Willem Engel in Nederland, met dit verschil dat Ballweg nu nog altijd in de gevangenis zit. Enkel omwille van het feit dat hij zich verbaal verweerde tegen de buitensporige coronamaatregelen die heel Duitsland hebben ontwricht. Querdenken was trouwens de humuslaag van de nieuwe politieke partij Die Basis waar ook Dr. Sucharit Bhakdi zijn steun aan verleende. In een video voor Die Basis deed hij zijn omstreden uitspraken over de uitrol van de experimentele corona injecties in Israël, die hem duur kwamen te staan. Ook Dr. Bhakdi riskeert een effectieve celstraf van 3 jaar voor opruiing en antisemitisme. Na drie dagen met hem te hebben doorgebracht en over vanalles te hebben gepraat, kan ik je verzekeren: Dr. Bhakdi heeft niet in het minst het profiel van een antisemiet. Dat weet ook de joodse gemeenschap. Zo wordt Bhakdi in zijn strijd ook gesteund door de joodse Vera Sharav, de oprichtster van de Alliance for Human Research Protection, een organisatie die, in nagedachtenis van het Neurenbergproces ervoor waakt dat er ooit nog experimenten op mensen plaatsvinden.
Het interview was in feite niet één gesprek maar een aantal verschillende die op dezelfde dag plaatsvonden. Het grootste deel van het gesprek zaten Dr. Bhakdi en ik aan een tafeltje in het gras, vlak naast een muur die schuil ging achter een groot doek met de spreuk: ´Sapere aude - habe Mut, Dich deines eigenes Verstandes zu bedienen.´ Snel vertaald: ´Durf te weten - heb de moed om je eigen verstand te gebruiken.´ Een toepasselijker spreuk is er in deze rare tijden niet denkbaar, lijkt mij. Van de meer dan 3 uur aan materiaal is er uiteindelijk slechts 35 minuten overgebleven. Dat is spijtig, maar ook noodzakelijk als je een boodschap naar buiten wil brengen en ook wil dat mensen ernaar kijken en luisteren. Er waren een paar nieuwe speerpunten. Dr. Bhakdi krijgt door zijn positie behoorlijk wat inside info, en hij is er van overtuigd dat de Wereld Gezondheids Organisatie (WHO) het plan heeft opgevat om alle klassieke vaccins te veranderen in mRNA-injecties. Toen ik hem vroeg of dat feitelijk wel mogelijk is, antwoordde hij dat dit erg gemakkelijk én goedkoop is. Maar het zou volgens hem het begin van het einde betekenen. Volgens de hoogleraar is niet het spike-eiwit de moordenaar, maar je eigen immuunsysteem dat middels de zogeheten T-lymfocieten altijd en onverbiddelijk in verweer zal komen tegen eender welk eiwit dat door de mRNA gen-techniek in het lichaam wordt ingespoten en gefaciliteerd door de nano lipid particles (vetbolletjes) bijzonder goed door het vaatstelsel wordt getransporteerd en zo nagenoeg alle organen weet te bereiken, met als meest verontrustende eigenschap dat deze eiwitten de bloedbreinbarrière (een anders hermetisch gesloten grens) weten te doorkruisen. Zo werd al twee procent van het spike-eiwit in het brein van gevaccineerden aangetroffen, terwijl ons toch was verzekerd dat dit in het spierweefsel (van de deltoidspier in de bovenarm) zou blijven. En dat was meteen een ander speerpunt van Bhakdi: hij is ervan overtuigd dat het feit dat het spike-eiwit ook de hersenen binnendringt waar het extra veel ravage kan aanrichten omdat het bloed in deze zogeheten capillaire vaten langzamer stroomt, uiteindelijk ook een persoonsverandering in de hand kan werken. Net zoals een auto-immuniteitsziekte als pakweg Alzheimer zou een corona-injectie geïnduceerde aantasting van het endothelium (vaatwanden) in de hersenen uiteindelijk leiden tot karakterstoornissen. Het klinkt in eerste instantie waanzinnig en behoorlijk hallucinant, maar als je goed luistert naar het betoog van de microbioloog dan houdt zijn analyse beslist steek. Er is geen reden om aan te nemen dat bepaalde delen in de frontale kwab van onze hersenen die bepalend zijn op ons gedrag, beoordelingsvermogen en impulsbeheersing niet zouden lijden onder de thrombosevorming die wordt veroorzaakt doordat ons eigen lichaam in de aanval gaat tegen gezonde cellen in de haarvaten.
De draagwijdte van de theorie van Dr. Bhakdi was moeilijk te bevatten, zijn apocalyptische boodschap voelde bijna grotesk, maar de bezorgdheid van Bhakdi was oprecht en soms zag ik zelfs een glimp van paniek in zijn ogen. Ongeloof ook, over de al dan niet moedwillige onwetendheid van zijn collega´s. ´Zij hoeven mijn boeken niet te lezen,´ verzuchtte hij op een bepaald moment. ´Ze moeten enkel opnieuw hun tekstboeken immunologie opnieuw openslaan, want daar staat alles in!´ Ondanks de graviteit van zijn boodschap was de sfeer erg gemoedelijk. Er kwamen gedurende die dag verschillende mensen uit de streek spontaan naar het retreatcentrum om hun steun aan Dr. Bhakdi te betuigen. Eén vrouw kwam speciaal voor de professor viool spelen. Ze zei: ´Dit is wat ik kan, en ik wil met dit privéconcert laten zien dat ik Dr. Bhakdi steun´. Twee vrouwen kwamen voor ons koken. Zij bleven discreet op de achtergrond maar waren zichtbaar blij met deze gebeurtenis.
Aan het einde van ons gesprek kreeg Sucharit telefoon van zijn collega Wolfgang Wodarg, de bekende arts/politicus en medestrijder. Die avond gaf zijn zuster in haar tuinhuis een feestje voor Wolfgang en zijn vrienden en wij waren ook van harte uitgenodigd.
En zo kwam ik die avond midden in de scene van ´the German resistance´terecht. De groep was divers. Er waren artsen, politici en er was ook iemand die ooit een medical rep was maar die wereld gedegouteerd de rug had toegekeerd. Ik raakte met een man aan de praat die een concept had om ons hele financiële systeem te veranderen. Ik ontmoette er Superman, een jongeman die tijdens de heftigste maatregelen de straten was opgegaan in zijn supermanpak om kinderen te entertainen en te troosten met een boodschap van positiviteit. We praten, dronken, zongen (Wodarg bleek een begenadigd zanger/gitarist en hij had iedereen op de been met zijn Monkeypox blues) en verbroederden daar in die tuin ergens tussen het groen van Schleswig Holstein. Terwijl de informatie-oorlog daarbuiten verder woedde, waanden wij ons even in een parallelle wereld. Sucharit nipte van zijn glas. Hij zei niet veel die avond. Ik las spanning in zijn gezicht. Wat het met je doet als je de rol van klokkenluider op je hebt genomen, daar heb ik het raden naar. Maar ik kan me er wel iets bij voorstellen. Er waren geruchten dat hij naar Thailand zou gaan, weg uit het vijandige Duitsland waar de ooit meest gerenommeerde microbioloog nu als een staatsgevaarlijke gek wordt behandeld. Maar aan het einde van ons interview beweerde hij stellig dat hij in Duitsland zou blijven om met de rechtszaak in het vizier verder te blijven strijden tegen de onwetendheid, onkunde en onwil. Maar sinds bekend is dat de rechtszaak, tegen alle verwachtingen in, ook daadwerkelijk ontvankelijk is verklaard, heeft hij eigenlijk ook geen keuze meer. It ain´t over till the fat lady sings.
Jakobien
Graag wil ik bij deze Regina en Paul nog eens hartelijk bedanken. Zonder hen was dit interview niet mogelijk geweest. Ik wil hen ook bedanken voor hun vriendschap en morele steun.
