Het is raar hoe enerzijds de tijd lijkt te vertragen, en anderzijds ons inzicht razendsnel voortschrijdt. Wat ik een een paar dagen geleden deed, lijkt nu waanzinnig. Amper een week geleden - of was het een maand? - dacht ik er nog aan om een middagje naar het strand te gaan. Nu rijden de legertanks door de stad Málaga en roepen militairen de bewoners op om binnen te blijven. ‘Is dat alles niet een beetje overdreven?’ vragen sommige vrienden in België en Nederland. Als je beseft dat Spanje nu al 803 sterfgevallen registreerde na toevoeging van 183 in de afgelopen 24 uur en het aantal bevestigde infecties steeg tot 17.147 met een stijging van 3.431 nieuwe gevallen op één dag, dan denk ik dat het niet overdreven maar gezond verstand is. Zeker als je de grafieken bekijkt die de exponentiële groei in de gevallen weergeven. Het zal niet lang duren voor de ziekenhuizen hier net als in Italië uit hun voegen barsten. Vandaag zag ik een berichtje over Bergamo waar de lijkkisten in een lange colonne van legervoertuigen naar verschillende verderop gelegen crematoria worden gebracht omdat dat van de stad zelf overuren draait. Ik begon spontaan te huilen. Het is té erg…
Als ik lees wat Mark Rutte, de minister-president van Nederland van plan is - namelijk kudde-immunisatie waarbij men een deel van het volk bewust het virus laat krijgen, dan hou ik mijn hart vast…
Ondertussen gaat alles hier zijn gangetje. Ik probeer een routine op te bouwen: niet te laat opstaan, beetje klussen, drie keer per dag een maaltijd en veel thee- en koffiepauzes tijdens welke ik dan toch telkens weer op zoek ga naar nieuws. Ik merk dat de journalist in mij veel sterker is dan de yogi want ik heb al een week mijn ‘practice’ verwaarloosd. Ik ben té emotioneel, te radeloos ook. Maar dat geldt voor zovelen en omdat ik van enkele van mijn yogi’s de vraag kreeg of ik niet een online sessie wil doen, ga ik mij daar morgen eens op toeleggen. Het zal ook voor mijzelf deugd doen. Bewegen is belangrijk nu. De honden hebben de tijd van hun leven, want ze worden nu drie keer per dag uitgelaten: ’s ochtends door Julia, ’s middags door mij en ’s avonds door Alain (omdat je immers enkel in je eentje mag wandelen).
Jakobien
